Koekje van eigen deeg

Onlangs had ik jou advies moeten vragen. Ik was namelijk als kandidaat betrokken bij een selectieprocedure. Ik heb het niet goed aangepakt en ik ben het dan ook niet geworden. Zo! Dat is er maar vast uit. Ik ben er gelukkig wel wijzer van geworden, want het leverde me een aantal sensaties en inzichten op. Daar hoop ik lessen uit geleerd te hebben, die ik hier met je wil delen.

Ergens voor gevraagd worden
Nu weet ik hoe het voelt: totaal onverwacht werd ik door mensen, die ik hoog heb zitten, gevraagd of ik wilde toetreden tot de Raad van Toezicht van hun organisatie. Ik? Dat was wel even een opsteker, want het is een serieuze club met een heel goede reputatie. Ze wilden me er graag meer over vertellen en ik werd uitgenodigd voor een gesprek met de bestuurders. Dat was leuk. Ze zagen me echt zitten. Ik had het profiel te zien gekregen en er stonden twee eisen in waaraan ik zou moeten voldoen. Of aan de ene eis, of aan de andere. En het was zo klaar als een klontje dat ik aan geen van beide ook maar een heel klein beetje voldeed. De voorzitter zei dat die expertise voldoende voor handen was in de RvT. En of ik toch wilde solliciteren. Nou, dat wilde ik wel. Een beetje trots ging ik naar huis en stuurde mijn onlangs bijgestelde cv naar ze toe.

Wel een aangenaam duwtje
Ik kreeg een bedankje toen ze mijn cv hadden ontvangen en een verzoek of ik mijn sollicitatie wilde motiveren. Ik schreef een mooie motivatie, want ik ging er hoe langer hoe meer in geloven dat ik de juiste persoon zou kunnen zijn voor die prachtige en eervolle taak. Ik deed er enorm mijn best op en het werd een mooi stuk proza waarin ik uiteen zette waarom ik heel graag lid van juist deze RvT zou willen zijn. En wat ik zoal te bieden dacht te hebben.

Het gesprek met een paar leden van de RvT
Het was blijkbaar de juiste informatie want ik ontving per kerende mail een uitnodiging voor een gesprek met twee leden van de RvT. Gelukkig kon het al snel plaatsvinden, want ik begon het spannend te vinden. Een beetje nerveus maar ook verwachtingsvol ging ik er heen. Mijn gesprekspartners waren twee sympathieke heren, die zich oprecht inspanden een gelijkwaardig, open gesprek met me te voeren. Na vijf minuten werd duidelijk dat er ook nog extern geworven zou worden, zodat ik over twee maanden zou horen of de keus op mij was gevallen. Het was heel correct dat ze dit helemaal aan het begin van het gesprek vertelden. Het was duidelijk dat ze wilden dat ik precies wist waar ik aan toe was.

Eerste miskleun: na 5,5 minuten
Toen ging ik voluit in de fout. Ik liet mij ontvallen dat dat wel een erg tijdrovende manier van selecteren was. En hoe ze dat het beste zouden kunnen aanpakken. Ik voelde direct dat ik niet de juiste toon had getroffen. Ik was echter wel heel erg mezelf. Dat zou ik normaal gesproken ook zeggen. Dus voor het representatieve beeld van mij als persoon was het wel waardevol. Maar echt handig om meteen een vingertik uit te delen vind ik het niet van mezelf.

Er ging nog meer fout
De heren hadden open informatie gegeven over de gang van zaken binnen de RvT, welke rollen men zoal had en hoe men omging met lastige kwesties. Het klonk me heel reëel en serieus in de oren. Ik stelde een paar informatieve vragen. “Hoho,” zei een van de heren toen: “ik heb het gevoel dat ik jou over de streep moet trekken. Waarom wil je dit eigenlijk?”

Maar ik was juist hartstikke enthousiast
“Ik weet niet hoe het komt dat je het gevoel hebt dat je de functie aan mij moet verkopen” zei ik: “want ik zou hier niet zitten als ik het niet zou willen. Het is me gevraagd om hierop te solliciteren. Maar ik zou niet uit mezelf gereageerd hebben omdat ik geen verstand heb van vastgoed of juridische zaken”. Dat waren de twee eisen die in het profiel waren opgenomen en waarvan ik had gehoord dat dat niet doorslaggevend was. Anders had ik het niet in mijn hoofd gehaald want ik hecht erg aan criteria. “Door wie ben je gevraagd?” vroegen de heren in koor. Mijn mond viel open. En ik realiseerde me dat ze niet wisten hoe ik was binnengekomen. Ze hadden ook mijn cv en motivatie niet gezien.

Een niet zo heel lang verhaal nog korter
Ondanks de open werving die pas later zou plaatsvinden, kreeg ik de volgende dag een telefoontje dat mijn expertise niet voldoende toegevoegde waarde had voor de RvT. Dat vond ik niet verrassend. Het klopte met de indruk die ik had toen het gesprek was beëindigd. Ik vond het sterk dat mijn gesprekspartner snel zelf belde. Hoe eerder je dit soort dingen hoort, hoe beter het is. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent.

Wat heb ik geleerd van dit proces?

Gevraagd worden is geen vrijkaartje
Onderzoek waarom ze juist jou ergens voor vragen. Lees de profielschets kritisch en geef aan waar je in je eigen ogen NIET de juiste persoon bent. Vraag of de mensen die je vragen zich hiervan bewust zijn. Als je geen bevredigend antwoord krijgt, moet je je achter je oor krabben of het zinvol is hier verder tijd (en emotie) aan te besteden. Wie je ook vraagt, voor wat dan ook: je blijft zelf verantwoordelijk voor je sollicitatie.

Neem altijd extra cv’s en sollicitatiebrieven in print mee
Misschien doe je dat al lang, maar ik had er niet aan gedacht dat de mensen met wie ik in gesprek ging niet goed wisten wie ik was en waarom ik kwam. Misschien is het elegant om aan het begin van het gesprek even te vragen wat je gesprekspartners al van je weten. Als blijkt dat dat heel weinig is, kun je ze de stukken geven zodat je niet uit de losse pols wat over je zelf hoeft te vertellen.

Openheid is mooi, maar je hoeft het er niet te dik op te leggen
Ik had het niet meteen beter moeten weten toen ik hoorde hoe de procedure vorm ging krijgen. Zo liggen de verhoudingen in die fase van het traject niet. Er is dan meteen een vervelende toon gezet, die blijft hangen. Aan de andere kant: als je normaal gesproken direct bent en je houdt je in tijdens de gesprekken, kan dat je opbreken als je met elkaar gaat samenwerken. Alles met mate, dus.

Snel weten waar je aan toe bent is beter dan lang in onzekerheid zitten
Verwachtingenmanagement is belangrijk als je wilt dat kandidaten zo min mogelijk onnodige onrust ervaren van de procedure. Als er een beslissing omtrent je sollicitatie is genomen, is het fijn als je dat direct hoort. Vraag desnoods aan het eind van het gesprek wanneer je hoort of je door bent naar de volgende ronde, als dat niet direct duidelijk is.

Blijf met beide benen op de grond
Het is heel erg leuk om ergens voor gevraagd te worden. Het lijkt net of je plotseling knapper, belangrijker en interessanter bent geworden. Mooi om mee te maken, maar realiseer je dat je niet plotseling knapper, belangrijker of interessanter bent dan je de dag ervoor was. Want … afgewezen worden geeft je het gevoel dat je eigenlijk een beetje stom, onbelangrijk en totaal niet interessant bent. Het is voor je gevoel van eigenwaarde wel belangrijk dat je je ook dan realiseert dat je nog steeds precies dezelfde persoon bent.

Na de afwijzing gaat het leven gewoon door
Je bent er geen haar minder om: je hebt in ieder geval weer geroken aan een nieuwe mogelijkheid.
Wil je hiermee verder? Ga dan serieus en doelgericht op zoek naar passende mogelijkheden. En realiseer je: als ze jouw kwaliteiten niet nodig hebben, kunnen ze beter iemand anders nemen. Succes!

Terug